Yara Waddenkat (16-11-2005 -- 17-10-2011)

Veel te vroeg en totaal onverwacht moesten we in de nacht van zondag op maandag 17 oktober 2011 afscheid 
nemen van Yara, ons eerste Somali poesje. Ze is overleden aan een borstvliesontsteking. Het is niet te bevatten 
zo snel als het is gegaan. Ze is eigenlijk maar een dag ziek geweest en het zag er helemaal niet naar uit dat er zoiets 
ernstigs onder de oppervlakte aan de hand was. Pas op het laatst maar toen konden we niets meer voor haar doen.
Ze is 's nachts om tien over een, een paar minuten na aankomst bij onze dierenarts, overleden. 
 
Yara was mijn meisje. Vanaf het moment dat ze door haar vorige eigenaar bij mij op schoot werd gezet hadden 
we iets bijzonders samen. Yara was toen dertien maanden en had het, zo bleek achteraf, niet getroffen bij deze 
mensen in België. De eerste weken dat ze bij ons was kon ze om hele gewone dingen of bewegingen compleet in
paniek raken. Bijvoorbeeld door een opgestoken arm of de keer dat ik achter haar de trap afliep en de deur van
de huiskamer dicht was. Doodsbenauwd draaide ze als een tolletje in het rond en probeerde ze in alle hoeken te
verdwijnen. De tranen sprongen in mijn ogen. 

Een week of anderhalf nadat Yara bij ons kwam bleek dat ze bij haar vorige eigenaar zwanger was geraakt. Het
grote vertrouwen dat ze in ons had bij de bevalling en het met de hand grootbrengen van twee van de vier kittens 
was ontroerend gezien haar achtergrond. Ze was ook een hele lieve moeder voor haar kleintjes. 

Iedere dag besefte ik hoe bijzonder ze was. Ze was de liefheid en zachtheid zelve, ondanks wat haar was aangedaan. 
Ze had als kitten een goede basis gehad bij Willem en Anne-Marie, dat heeft zeker aan haar herstel bijgedragen. En 
alsof het zo moest zijn hebben zij Yara twee weken voor haar overlijden nog in goede doen bij ons gezien, daar ben 
ik heel blij om. 

In de groep was Yara de moeder van allemaal. Ze kon met alle katten goed opschieten en verdeelde haar aandacht 
over hen. Met dochter Zaina was ze het meest close, uren lagen ze innig tegen elkaar aan in de mand op de tv kast.
Onze nieuwkomers werden door Yara direct liefdevol opgenomen en in bescherming genomen indien nodig. 

Het verdriet en gemis is groot. Nooit had ik kunnen bedenken dat we haar zo vroeg en zo plotseling zouden verliezen.
Yara leeft voort in haar zes kinderen, haar kleinkinderen en achterkleinkinderen. En voor eeuwig in onze herinnering. 
Lieve Yara, rust zacht meisje. 

Yara, 31 mei 2011

                      Yara's pagina                         Yara's fotopagina

Bowie (1997-2006)

Na het wegvallen van Smokey kwam er een grote leegte in huis. Ik woonde alleen en dan is een huisdier echt
onmisbaar. Heel langzaam werd het verdriet om Smokey wat minder maar ik mistte haar dagelijks. Na een jaar
ging ik op vakantie en toen ik terugkwam was het gemis erger dan ooit. Toch maar weer een poes. Nog een 
poosje alles goed overwogen en toen ben ik naar het asiel gestapt, augustus 1997. Ik wilde graag een poes 
van een paar jaar oud. Ik viel uiteindelijk op een klein cypers-met-wit poesje. Ze was ongeveer vier jaar, een lief 
katje dat meteen begon te spinnen toen ik haar aanraakte. Even later zat ik samen met haar in de bus naar huis.

Dolgelukkig was ik met haar. Ze bleek goed gewend aan het leven in huis en was erg lief en gemakkelijk. Het 
bleek alleen niet zo’n knuffel. Ze zat me wel vaak te bestuderen van een afstandje. De kat uit de boom te kijken
noemen ze dat?

Het jaar daarop ging ik weer op vakantie en Bowie ging in pension. Toen ik terugkwam was ze helemaal door het dolle, Dagenlang wilden ze alleen maar knuffelen. Vanaf die tijd werd het steeds hechter. Altijd in mijn buurt, haast vastgeplakt op mijn knie zodra ik maar ging zitten. Toen ik John in 1999 leerde kennen werd hij als een regelrechte indringer beschouwd. Het heeft hem twee jaar gekost om haar een beetje voor zich te winnen. Verder dan een goede tweede keus voor als ik er niet was is hij nooit gekomen, al was hij even gek op haar dan ik. In het voorjaar van 2004 kreeg Bowie baarmoederontsteking. We waren er maar net op tijd bij omdat de eerste symptomen niet duidelijk waren. Toen hoorde ik ook voor het eerst dat het jarenlang slikken van de mini poezenpil, die zij ook kreeg, dit soort ellende kon veroorzaken. Ruim een jaar later kreeg ze een melkkliertumor, mogelijk ook het gevolg van die poezenpil. We hebben de tumor laten verwijderen maar niet lang daarna bleken er al uitzaaiingen te zijn.Op 29 april 2006 kreeg ze het ’s morgens immens benauwd, waarschijnlijk door uitzaaiing in de longen. Die aanval kwam ze te boven maar we hebben haar die dag nog thuis laten inslapen. Ze is gecremeerd en heeft hier een plekje in huis. Na veel verdriet, dat verzacht is door de komst van haar opvolgers, zijn er nu vooral de liefde- volle herinneringen aan haar. Een poesje om nooit te vergeten.

Bowie

Smokey ( 1990-1996)

Smokey

Smokey was mijn allereerste poesje. Een zwart slank HTK'tje met een piepklein wit befje. Ik kreeg haar in ’91 als éénjarige via een vriendin, samen met een half- langharig zwart-witte poes. Daar ik nogal klein behuisd was en ik destijds twee katten wat veel vond heb ik het halflangharige poesje na een poosje aan iemand anders gegeven. Smokey was erg aanhankelijk en erg gemakkelijk. Ze sliep altijd bij mij in bed en lag graag op schoot. Haar specialiteit was het lokken van vliegen en die met 1 hap uit de lucht te halen. Helaas heb ik na vijf jaar heel verdrietig afscheid van haar moeten nemen.